vou vomitarche enriba pra que vexas de que estou feita.

por dentro      teño picos
       que se cravan ao agacharme.

a pel que me cobre
       fíxena do ventre dos meus peitos

e as portas máis escuras son
                           só
       debuxos que non levan a ningures


ves agora?

teño dentes agasallo dos animais
             que me morden cando non miro

as mulleres que me habitan non se atreven
                                               nunca
                      a falarme

e os pés desfanse en canto piso a area


velo?

cando corto os músculos
           soan como mordazas de carne húmida

e porque sego tendo pestanas
                     recoñezo
                                cando
                                       mintes

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

Se che gusta algo e sabes explicar por qué,
probablemente non che guste demasiado.

que me corten

que me corten dunha soa e potente labazada.

abrupta e visceral,

negra no interior e transparente superficie

que me corten

chámaos

reúne a centos

que se acheguen todos eles

uns que miren e os outros

que me corten

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

o que me importa

a materia orgánica

os desexos que non se cumpren

os cristais rotos

a luz

do sol e lúa

os soños

as miradas perdidas

o que non me importa

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

era un pequeno anaco de pel que remataba en punta

o que cortaba as follas

unha punta temida por lobos e raposos

mais era paciente e non perseguía a ninguén

os lobos

eu nunca vira un lobo ata que cheguei a esta fría terra

eu nunca vira un lobo mais coñecía os nomes de todos eles

e eles o meu

sabela, sabela

chamaban de noite

e mantiña os ollos ben abertos para espantalos

as miñocas

atraentes animais.

nunca todo o vermellas que poderían ser porque non teñen sangue coma nós

pero sempre dividíndose grazas á miña man asasina

debuxan co seu corpo o comezo do meu nome

a denociña

ela é unha soa

só unha a que mora en todas as tobeiras

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

ni dios ni amo

Y dije: “Sí, señor”.

A lo que me contestó:

“Aquí no hay señor,

aquí no tenemos ni dios ni amo”.

José Luis Sampedro.

os donos das persoas vomitaron o cascallo

e as cunchas todas da praia erixíronse de novo

en arquitectónicas criaturas

degolaron aos miróns que respondían a todo que si

logo de que accederan á súa propia execución

os foraxidos non puideron continuar

porque lles quedaron nas pernas atoados os ollos

e as pernas nos ollos

e viceversa

a cotra de merda nas paredes semellaba chorar esterco

e todos todos admiraron ese cheiro

saben ben dende entón que un sinal de deus aparece sempre como unha mentira

unha muller derrotada

ou de noite.

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

London

ao principio as cidades eran negras

despois apareciches ti

e deseñaches o que lle chegou a ser londres

e todo o demais

dende entón as figuras toman forma nesta urbe

contracción silencio

un xemido

e a cidade outra vez

despois das persoas veñen túneles longos

e un ruído

despois dos ruídos están os paxaros e despois a luz e a cor

verde

[Sabela Rodríguez Lorenzo]