vou vomitarche enriba pra que vexas de que estou feita.

por dentro      teño picos
       que se cravan ao agacharme.

a pel que me cobre
       fíxena do ventre dos meus peitos

e as portas máis escuras son
                           só
       debuxos que non levan a ningures


ves agora?

teño dentes agasallo dos animais
             que me morden cando non miro

as mulleres que me habitan non se atreven
                                               nunca
                      a falarme

e os pés desfanse en canto piso a area


velo?

cando corto os músculos
           soan como mordazas de carne húmida

e porque sego tendo pestanas
                     recoñezo
                                cando
                                       mintes

[Sabela Rodríguez Lorenzo]