creo que a fotografía gusta porque fai ver o que normalmente non se ve

pode que por iso sexa que a min me gusta a bioloxía

ou quizais non

tan só era unha idea

 

[foto de bubela]

janis

joplin
con esponxa
e libia ao fondo

Resulta que teño celulitis...

que iso é, cando as células che teñen moito conto.

Noite de soños con adaxio en 6 tempos e medio

Un peixe pequeno, un gato, un tiburón picudo e mais eu. O gato quéreme comer. O tiburón deféndeme, dille, gato, se queres o peixe has de deixala en paz. E non me deixa. Finalmente marchan e consigo alviscar dende a ventá aos tres en fila, e como o tiburón, dando un saltopor riba do meu inimigo, atrapa o peixe cunha boca máis de gato que nunca.


Saio co coche. Cando xa estou conducindo decátome de que o volante está demasiado baixo e que as rodilllas me impiden alcanzalo e mirar a estrada ao mesmo tempo. Paro, non sen antes recibir algún insulto. Unha vez resolto o problema pérdome, pero unha amable señora dun quiosco axúdame a atoparme.


Entro na habitación. Está ao fondo unha ventá no teito, cos cristais suxos e pola que intenta entrar a luz dun claro día. Camiño cara esa esquina. Pouso os pés nas últimas táboas de madeira mentres me vou decatando que terá consecuencias. Caen entón as táboas ao meu redor, cara unha profundidade luminosa, pero só as máis próximas a min.Calma, e volven ao seu sitio. Xa atopándome eu próxima á porta o chan derrúbase nun grande estrondo, todo se perde, todo? Non. Non porque o seguinte que podo ver é un creba cabezas manexado por ninguén no que as pezas do chan se moven matemáticas, simétricas e caóticas pra os meus ollos dun lado a outro da habitación, ata finalmente acadar a súa posición inicial.

El estará esperando. Has de entrar e darlle seis gotas. Se entón che mira aos ollos durante máis de 5 segundos estarás perdido.
Baixou as escaleiras, escuras. Eu ía detrás. Había algo nesa casa... Unha luz escasa pero moi cálida, case de incendio.A porta estaba entreaberta. En caso de que todo saíra mal, fitou prá outra porta, a de entrada, robusta pero non demasiado grande, tamén en caso de que todo saíra ben a debería de usar axiña. Asomouse á estancia. Pra min era difícil imaxinar o que ía facer. Só no momento no que o vira, ata que lle dese as gotas, sería suficiente pra acabar un co outro.
El sen pensalo entrou rápido pero firme na habitación. Pra miña sorpresa ningún dos dous o mirou. Á esquerda, un ser escuro e frío falaba con voz pausada e rouca. Ao seu lado atendía con devoción o seu pupilo ás instruccións e consellos que estaba a recibir. Era novo pero máis que home, cun corpo forte gardado nunha sorte de armadura e fermosas faccións, coroadas por cabelo negro e longo. Ignorándoos tanto como eles a el, colleu ao mozo pola queixada sen que este deixase de atender ao mestre e deulle as gotas dun frasco de cristal. Retrocedeu uns pasos e agardou. Paramos os latexos pra concentrarnos en cada son, cada movemento, que serían decisivos. Suavemente, comezou a xirar a cabeza cara nós. Unha mirada de tolo habitante duns intensos ollos verdes cravóusenos no cerebro. Un...dous...tres...
E mirou de novo ao escuro mestre, que non deixara de falar neses tres segundos nos que se detivera o tempo, e saímos de présa pola porta principal.

Xardíns arredores un pazo, ponlle Schönbrunn ponlle Versalles, ponlle ningún. Eu son agora unha dama cun vestido branco, ponlle Raíña Branca de Alicia. El está ao lonxe, dun brillante negro nun día soleado. Os meus vasalos murmuran. Os seus tamén. Ambos sabemos que aquí, rodeados de xente, ningún vai atacar. Non hai perigo, pero hai tensión. Aparece un terceiro e continúan as estratexias.


Isto é hai moitos anos. Cando os cines eran un a un. Chegamos a unha praza. Eu vou cun señor maior pero con moita vitalidade. A praza está rodeada de cines, cada un co seu cartel iluminado cada un coa súa cor e o seu nome. O home que me acompaña vaime explicando entusiasmado como eran antes as cousas, cheas de opcións e oportunidades. Penso que en calquer momento se vai poñer a saltar e correr como un neno.

Penso, xa non sei se durmida ou esperta, no cine París e na monótona roupa que vende agora. Está morto agora ese home.

ola gato

ola

gato gordo e negro ola gato

levas calcetíns de señorito e non se manchan

levo pés pegados ás patas, mais non levo zapatos coma ti

gato insolente non me mires

non me fales gato

de trapo o rabo e os ratos detrás

eu non como ratos eu como penso brando e marrón

eu non afío os dentes eu non roio e deixo roer

mira gato mira que es parvo

gato aparta do camiño gato que me traes tola

eu non quero historias de bechos fracos por anacos penso que delirio e claro

as perniñas non me aguantan sempre

cala rapaza cala que me miras desleixada

acaso tes os ollos pra nada?

eu movo os bigotes a piques estaba de movelos agora

fora antes fora fóra

terás pesadelos nena

fóra gato fóra

A cabeza non paaaraa!

voulle roubar ás flores o que me roubaron as abellas

teño almofada nova e non vexo ben sen gafas

                                 recórdame

ao conto que me contaba eu mesma polas noitas cando podía durmir

vou comer coello como coello comeron antes os máis vellos

ca min

e non o vou cazar,

porque son            civilizada
  

Yo,
remera de barcas,
ramera de hombres
romera de almas
rimera de versos

[Gloria Fuertes]

coruña

o mar

que intenta dividirnos e que nos xuntou

xogamos con el a ver quen é máis forte

como un neno xoga contra o seu pai

o mar

déixanos gañar

lembra que o mar

nos deixa gañar

e agora teño que peinarte e maña exame e a tele e o bus e o buseiro que a tarxeta non funciona polas haburguesas si por iso que eu non gardo hamburguesas no bolso pois os sandwiches a min non me importa que é cousa túa e eu sen durmir e agora que podo miña nai que me esperta

todo o que tocas arde

sae ben cando o miras do revés e acariñas as pezas da partida

tomas a rúa máis escura pra perderte e que te violen

recordas cando che dixeron que non merecía a pena coller o billete de volta

e riches deles

non deberías...

non deberías

mola moito a foto, é de  Irina Werning creo recordar

Se a historia da Terra durase un ano, o ser humano viviría no último segundo.

Plan A.
Zona 1, 2, 3
Os pés
no camiño
As rodas
e o volante

si
poño caras cando subo no ascensor

e cando baixo
tamén

entroido

cada vez máis preto


se vos asomades un pouquiño xa o podedes ver