Incluso ao máis impuro ateo lle resulta tentador xogar coa idea dun creador -chamarlle deus ou non é irrelevante para o caso- de quen facer unha pantomima, un humanizado ser enchoupado da torpeza entrañable da especie.
Recoñezo descubrirme unha e outra vez invocando, culpando, agradecendo ou sinxelamente sinalando ao ubicuo e indecente que lavou as mans das que se lle escapou todo isto. Ui, xa me volveu pasar.
[Sabela Rodríguez Lorenzo]
No hay comentarios:
Publicar un comentario