era un pequeno anaco de pel que remataba en punta

o que cortaba as follas

unha punta temida por lobos e raposos

mais era paciente e non perseguía a ninguén

os lobos

eu nunca vira un lobo ata que cheguei a esta fría terra

eu nunca vira un lobo mais coñecía os nomes de todos eles

e eles o meu

sabela, sabela

chamaban de noite

e mantiña os ollos ben abertos para espantalos

as miñocas

atraentes animais.

nunca todo o vermellas que poderían ser porque non teñen sangue coma nós

pero sempre dividíndose grazas á miña man asasina

debuxan co seu corpo o comezo do meu nome

a denociña

ela é unha soa

só unha a que mora en todas as tobeiras

[Sabela Rodríguez Lorenzo]