todo está quedo
as mulleres do fondo recollen as moedas que caen do ceo
e os homes
rabuñan con forza as incrustadas no chan
a luz que entra pola fiestra non abonda pra iluminarme as mans
e búscome os dedos desesperada
non están, penso
non están
pero actúo con calma
estendo a man, entón
sen dedos abro a man
e as moedas caen ao baleiro
sen facer ruído ningún
árdenme os ollos e ningúen di nada
pero todos miran
miran como agroman as lapas da máis negra brancura
[Sabela Rodríguez Lorenzo]
No hay comentarios:
Publicar un comentario