The ghost

White slippery movements

          silent

                       and cold

The ghost has come to your night

                 to make you frightened

like a harmless child

Keep your eyes wide open

watch the ghost dance for you

It is bright, and dark

it'll be over when it's blue.

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

Que calado tiñamos que podemos darnos a volta como un calcetín.

Stones

You can stop picking stones out of my belly

         you can

risk a little bit more and

                                hopefully

stand still for ages

staring   the       trees           move

Since the path is unbroken

                 and

mornings come to warn     the nights

the last chance to                                          loneliness

                  is

rolling to the next moment

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

Un neno que perdeu un zapato

Pasa inmediatamente a chamarse "O neno que perdeu un zapato".

Procedemos, agora si, a relatar os acontecementos.

Día 1

 Un neno (ou o neno)

sae da porta dunha casa que se continúa verticalmente co cumio dun monte.

O neno,

co camiñar lixeiro propio da idade que teña,

 diríxese ao pé dunha árbore enorme.

Ao chegar,

axeónllase devagar e rabuña suavemente na terra.

Día 2

Un neno,

o mesmo neno,

fronte á mesma árbore,

abanea fortemente as mans.

Continúa durante uns minutos

e interrómpese de golpe.

Baixa as mans e volve á casa.

Día 3

O neno dá voltas arredor da árbore

debuxando cun pao unha liña no solo.

Solta o pao e volve a casa.

O último día

O neno sae da casa,

diríxese á árbore,

alcánzaa,

chántase en fronte dela.

Tras unha breve e intensa axitación da escena

 o neno comeza a ser absorbido pola Terra.

A Terra,

pola súa parte,

cuspe auga con forza.
Axiña o neno desaparece,
quedando tan só un zapato ao carón dunha árbore enorme.




[Sabela Rodríguez Lorenzo]

O creador

Incluso ao máis impuro ateo lle resulta tentador xogar coa idea dun creador -chamarlle deus ou non é irrelevante para o caso- de quen facer unha pantomima, un humanizado ser enchoupado da torpeza entrañable da especie.

Recoñezo descubrirme unha e outra vez invocando, culpando, agradecendo ou sinxelamente sinalando ao ubicuo e indecente que lavou as mans das que se lle escapou todo isto. Ui, xa me volveu pasar.

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

A importancia de ser raro

Por raro poden entenderse moitas cousas, pero poucas palabras fan referencia con máis sinxeleza e suavidade a un estado e orde das cousas que lle resulta tan absorbente ao meu cerebro.

As cousas raras, por definición pouco habituais ou que se saen da norma, escapan da marxe real do que nos rodea e quedan varadas na outra beira, agardando por unha mirada que as rescate, quizais para apreciala gardada con receo, ou quizais pra devolvela suavemente á súa orixe.


 [Sabela Rodríguez Lorenzo]

Tapa pin-up

Rouboume as pezas porque non as gardara

e gardoumas pra que non mas roubaran

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

O gato máis negro bailou hoxe ao meu redor
o gato máis negro

A pelaxe brillaba de emoción
fitaban os ollos verdes
e o gato máis negro bailaba pra min

Vira pra unha beira
frégase no chan

                  e dun chimpo

cruza por diante miña

Detense un intre

achégome a el

                  e volve voar cara un coche

Segue os meus pasos

xoga cos pés 

sorrí a felina mirada

Baila pra min

o gato máis negro

e máis fermoso

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

I want you to notice
When I'm not around
You're so fuckin' special
I wish I was special

But I'm a creep, I'm a weirdo.
What the hell am I doing here?
I don't belong here.

[Radiohead]

Noticia

 

Aos andeis non lles hai que limpar o po por baixo.

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

In the blossom Sunday
where the bodies lay
you gotta stay quiet
you gotta stay quiet

Rough edges
tried to kill me last night
and you just stared
trying to reach nobody

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

O futuro

todo está quedo

as mulleres do fondo recollen as moedas que caen do ceo

e os homes

rabuñan con forza as incrustadas no chan

a luz que entra pola fiestra non abonda pra iluminarme as mans

e búscome os dedos desesperada

non están, penso

non están

pero actúo con calma

estendo a man, entón

sen dedos abro a man

e as moedas caen ao baleiro

sen facer ruído ningún

árdenme os ollos e ningúen di nada

pero todos miran

miran como agroman as lapas da máis negra brancura

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

A cortina

A cortina como memoria afeita a ser fatal

a ser culpable

a cortina que baila cando se deixa levar, nunca soa.

Recordabas o tacto, a súa pesadez

o cheiro era familiar, tamén, como a cor.

Prendíchela con forza na man pechando tanto os puños...

ata faceres sangue que ninguén notou camuflado na pelaxe

da cortina.

Coñecías xa ese desacougo.

Falouche unha voz dende atrás que repetía

ola ola ola

e diante túa respostaban

ola ola ola

e ti no medio

con medo

mollando a cortina.

[Sabela Rodríguez Lorenzo]

Revolto na lama

envolto en poutas de gato

arañado por rabuñaduras na pel

así mo atopei eu

sorrindo mentres refouzaba na lama

revolto na lama

xogou comigo ata cansar

e volveuse adentrar

na lama

[Sabela Rodríguez Lorenzo]